کلیات گیاه شناسی

شنبلیله سبزی اصلی قورمه سبزی ، غذای مطبوع ایرانی است. این گیاه در نواحی مختلف ایران ، هند ،‌ الجزیره ، ایتالیا و اسپانیا می‌روید. شنبلیله دارای مواد چرب ، مواد نشاسته‌ای ، مواد ازته ، مواد فسفره و ماده‌ای به نام گونل‌لین می‌باشد.

ترکیبات شیمیایی

البته این گیاه دارای طعم و اسانس معطر می‌باشد. تحقیقات جدید نشان داده است که شنبلیله دارای اسید نیکوتینیک یا نیاسین می‌باشد. این ویتامین عامل جلوگیری کننده از بیماری پلاگر می‌باشد و همچنین اثر گشاد کننده عروق را نیز دارا است.

خواص داروئی

یکی از دانشمندان با تحقیقات زیادی که روی شنبیلیه انجام داد دریافت که شنبلیله در رفع سل استخوانی اطفال بسیار موثر است. شنبلیله در طی قرون گذشته در ایران برای بسیاری از بیماریها مصرف می‌شده است. برای این منظور حتی از دانه شنبلیله استفاده شده است و بیماریها سریعا بهبود پیدا می‌کند. شنبلیله چون دارای مواد فسفره ،‌ آهن ، ‌ازت می‌باشد تقویت کننده لوزوالمعده نیز می‌باشد.

بنابراین دستگاه هاضمه را بکار انداخته و لاغری‌های مفرط را از بین می‌برد. شنبلیله بطور کلی شفادهنده بیماریهای روحی و جسمی است و حتی اثرات مفیدی در اشخاص مبتلا به مرض قند و سل ریوی و استخوانی دارد. در قدیم شنبلیله برای مداوای بیماری قند بکار می‌رفته است. دانه شنبلیله با این همه خواص مفید دارای بوی ناپسند است بنابراین برای استفاده از آن دانه آنرا با مواد معطر باید مخلوط می‌کنند که بوی بد آن را تا اندازه‌ای برطرف کنند.

طرز استفاده

برای تهیه پماد شنبلیله 3 تا 4 قاشق سوپخوری در دانه شنبلیله را با سرکه مخلوط کرده و برای رفع التهابهای سطحی پوست بدن مصرف کنید. برای تقویت عمومی بدن بهتر است که دانه شنبلیله و گیاه آن را قبل از غذا مصرف کرد.